เราไม่รู้หรอกว่าทำไมคนอื่นถึงเรียกต้นอ่อนเขียวๆเหล่านี้ว่า 'ต้นกล้า'
แต่สำหรับเรา เราเรียกมันว่า 'ต้นกล้า' ก็เพราะความกล้าหาญของมัน
เวลามองดูต้นกล้าเหล่านี้ ในใจก็ได้แต่คิดว่า
ที่ห่อหุ้มร่างบอบบางของตัวเองให้ปลอดภัยและอบอุ่น
เจ้าต้นน้อยๆก็ยังอุตส่าห์รวบรวมแรงอันน้อยนิด
ใช้รากเล็กๆของตัวเองค่อยๆกระเทาะเปลือกนั้นทุกวันทุกวัน จนมันแตกออก
ยอดอ่อนๆชอนไชโผล่พ้นพื้นดินเพื่อให้ตัวเองได้สัมผัสกับอากาศและแสงแดดที่ไม่เคยได้รู้จักมาก่อน
ช่างกล้าหาญและไม่กลัวอะไรเลยจริงๆ
แต่บางครั้งก็คิดว่า
บางทีมันเองก็ไม่ได้กล้าหาญอะไรขนาดนั้นหรอก
เพียงแค่มันถึงเวลาที่จะต้องออกไปเผชิญโลกข้างนอกแล้วต่างหาก
เปลือกแข็งๆที่เคยใช้หลบภัยก็ค่อยๆนิ่ม จนกำบังอะไรให้มันไม่ได้เหมือนแต่ก่อน
มันคงคิดว่าถ้ามัวแต่คดคู้อยู่ในเมล็ด ไม่รวบรวมความกล้าแล้วออกไปเสียแต่ตอนนี้
ไม่นานมันก็คงเน่าตาย สุดท้ายแล้วก็คือ การต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดนั่นแหละ
แต่ไม่ว่าสาเหตุของการออกจากเมล็ดคืออะไร
ต้นกล้า ก็เป็นคำที่คู่ควรกับความพยายามของมันอยู่ดี
จะออกมาเพราะความสมัครใจ ความอยากรู้ ความต้องการจะมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้น
หรือจะออกมาเพราะมันถึงเวลาที่จะต้องออก ไม่มีทางอื่นให้เลือกแล้ว
ทุกอย่างก็ล้วนต้องใช้ความกล้าหาญทั้งนั้น
กล้าจะออกจากพื้นที่ที่ตัวเองรู้สึกปลอดภัย พื้นที่ที่ให้ความอบอุ่น พื้นที่ที่ตัวเองคุ้นเคย
มันเองก็คงไม่ได้หวังจะเป็นเมล็ดแบบนี้ตลอดไปหรอก
มันจะต้องเป็นต้นกล้า และเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่สักวัน (ถึงจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ตาม)
ความกล้าจึงสำคัญจริงๆนะ
เราเองก็หวังว่าสักวันเราจะกล้าหาญพอที่จะออกจากเมล็ดของเราบ้าง
ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องเป็นต้นไม้ใหญ่ที่มั่นคงและแข็งแรงหรอก
เอาเป็นว่าแค่รอดออกมาเป็นต้นกล้าที่พร้อมจะเติบโตก็พอใจแล้วแหละ
