ยืนปัดมด บนรังมด

ตอนเด็กๆใครเคยเดินไปเหยียบรังมด แล้วโดนมดทั้งรังโจมตีบ้าง? 

เราโดนบ่อยมากกกกกกกกกกกกก
เพราะความไม่ค่อยมองทาง เลยชอบเดินไปเหยียบรังมดที่อยู่ตามพื้นดินบ่อยๆ

พอเดินเหยียบรังมดปุ๊บ แทนที่จะรีบเอาตัวเองออกมาจากตรงนั้น
กลับยืนโง่ๆเอามือปัดมดที่ค่อยๆไต่ขึ้น(ไต่ไปกัดไปด้วยนะ)จากเท้าลามมาถึงเอว
ปัดยังไงก็ไม่หมดสักที ก็จะหมดได้ไง ในเมื่อยืนไล่มดบนรังมดเนี่ย

ณ ปัจจุบัน
มะปรางวัย 23 ปี ก็ยังคงเดินเหยียบรังมดอยู่ แต่ต่างจากยัยมะปรางวัย 7 ขวบตอนนั้นก็ตรงที่
เราไม่โง่ยืนไล่มดบนรังมดแล้ว เราเดินออกมาให้ไกลจากรังของมัน
แล้วค่อยๆเอามือปัดมดที่ยังอยู่ตามแข้งตามขาออก
ใช้เวลาเพียงเดี๋ยวเดียวเท่านั้นแหละ มดก็หลุดออกหมด
ไอเรื่องปัดมดนี่กลายเป็นเรื่องกระจอกไปแล้ว

แต่เชื่อไหมว่า บางครั้งเราก็ยังทำตัวเป็นคนโง่ยืนไล่บนรังมดอยู่เลย

บางครั้งที่เราต้องเผชิญหน้ากับปัญหา เราชอบเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในปัญหา
แล้วสุดท้ายปัญหามันก็ยังคงวนเวียนไม่หายไปไหน เพราะเราเอาตัวเราไปวนเวียนอยู่กับมัน
เหมือนมดที่ไต่ขึ้นจากรังมาบนขา เพราะเราดันไปยืนอยู่บนรังของมันนี่แหละ
ยิ่งยืนนานก็ยิ่งเจ็บ

ทุกครั้งที่เจอปัญหาที่รู้สึกว่าหาทางออกไม่ได้สักที เราจะนึกถึงเรื่องเหยียบรังมด
ถ้ารังมด = ปัญหา แล้วเราเองก็ไม่อยากเจ็บตัวไม่จบไม่สิ้น
เราก็คงต้องเอาตัวเองออกมาจากปัญหาตรงนั้นก่อน
ออกมาพักหายใจหายคอ
หยุดสาละวนกับการปัดมดที่ไม่เกิดประโยชน์
หยุดคิด หยุดทำอะไรที่มันเร่งรีบ เพราะยิ่งรีบยิ่งทำให้เราคิดได้น้อย
พอคิดได้น้อย โอกาสผิดพลาดก็สูง
หยุดแล้วออกมามองปัญหานั้นจากข้างนอก
ค่อยๆปัด ค่อยๆแก้
ปัญหาพวกนั้นก็จะค่อยคลี่คลายไปได้เอง

เพราะฉะนั้น เวลาเจอปัญหา จำไว้นะ ว่า 'อย่ายืนปัดมดบนรังมด'