ช่วงเดือนตุลาคมเป็นชวงที่ฝนตกทุกวันและตกทั้งวัน ทำให้กิจกรรมยามเย็น เช่น การปั่นจักรยานริมคลองของเราต้องถูกยกเลิกตามไปด้วย
ปกติทุกเย็นเราจะออกไปปั่นจักรยานที่ริมคลองชลประทานแถวบ้าน ด้วยความที่เป็นถนนลาดยางที่ไม่ค่อยมีรถวิ่งมากเท่าไหร่ การมาปั่นจักรยานที่นี่เลยเหมือนการได้ปั่นบนเลนส่วนตัว เราจะปั่นจักรยานไปเรื่อยๆเพื่อรอดูแสงก่อนพระอาทิตย์ตก เพราะที่ตรงนั้นเป็นที่โล่ง การได้นั่งดูแสงสวยๆในที่โล่งๆ เป็นอะไรที่โคตรจะมีความสุขเลยแหละช่วงที่ไปปั่นจักรยานบ่อยๆ เราตั้งเป้าหมายกับตัวเองไว้ว่า 'จะต้องปั่นจักรยานแบบปล่อยมือสองข้างให้ได้เกิน 20 เมตร'
ซึ่งพอกลับมานึกดูอีกทีก็ตลกตัวเอง และไม่เข้าใจว่าจะพยายามไปเพื่ออะไร5555
ตอนนั้นคิดแค่ว่า เออ ปั่นจักรยานแบบไม่จับแฮนด์ได้มันก็เท่ดีนี่หว่า ที่สำคัญคืออยากโชว์พาว์ว่าปั่นจักรยานเก่งกว่าเด็กข้างบ้านแค่นั้นแหละ
แต่ถึงจะขำกับความคิดตัวเอง แต่ก็ตั้งใจฝึกปั่นจักรยานปล่อยมือทุกวันนะเฟ่ย
ช่วงแรกๆที่ฝึกปั่นจักรยานแบบปล่อยมือ จำได้ว่าทำไงก็ปั่นได้ไม่เกิน 5 เมตรซักที พอเริ่มปล่อยมือปุ้บ จักรยานก็เริ่มเซ ทำท่าจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ เราก็อดไม่ได้ที่จะเอามือมาประคองแฮนด์ไว้ ก่อนที่มันจะล้มไปจริงๆ พยายามฝึกแบบนั้นไปเรื่อยๆ พอไปได้นิดหน่อยเริ่มเฉ ก็เอามือประคองแฮนด์ไว้อีกแล้ว ฝึกตั้งนานก็ยังปั่นจักรยานแบบปล่อยมือนานๆไม่ได้ซักที
แต่แล้ววันนี้ก็มาถึง..... วันที่เราล้มเลิกความตั้งใจ! และคิดได้ว่าเราจะพยายามกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ไปทำมั๊ยยยยยยย พอ! พอกันที! (หลอกกกก)
มันคือวันที่เราปั่นจักรยานแบบปล่อยมือได้ไกลมากต่างหากจ้า จำไม่ได้ว่าไกลแค่ไหน แต่ไกลกว่า 5 เมตร ในรอบแรกๆแน่นอน
ที่เราทำสำเร็จในครั้งนั้นได้ก็เพราะ
เรายอมปล่อยให้จักรยานมันเซ ปล่อยให้มันจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่แบบนั้นไปนั่นแหละ
เราบอกกับตัวเองว่า ห้าม! ห้ามเอามือไปประคองแฮนด์นะ ลองดูดิ้ ว่าไอล้มแหล่ไม่ล้มแหล่เนี่ย มันจะวิ่งไปได้ไกลสักกี่น้ำ
แล้วไอล้มแหล่ไม่ล้มแหล่เนี่ย ก็พาเราปั่นมาได้เกิน 20 เมตรว่ะ...
แรกๆมันดูเหมือนจะไปไม่รอดเลย แต่ถ้าลองฝืนปั่นต่อไปอีกนิด ยังไม่เอามือไปประคองแฮนด์ ร่างกายเราก็ค่อยๆเริ่มปรับสมดุลได้ จักรยานก็กลับมาตั้งฉากกับพื้นโลก และการปั่นจักรยานแบบปล่อยสองมือก็กลายเป็นเรื่องง่ายเหมือนการกินบอนชอนไซส์ M คนเดียวให้หมดภายในครึ่งชม. (เปรียบเทียบให้ยากทำไม)
วันนั้นเราเลยได้บรรลุเป้าหมายการปั่นจักรยานแบบปล่อยมือสองข้างได้เกิน20 เมตร
และปัจจุบัน สามารถปั่นจักรยานปล่อยมือได้นานเท่าใดก็ได้ตามใจต้องการ (รู้สึกเท่มาก+รู้สึกเหนือกว่าเด็กแถวบ้าน)
พอลองกลับมานึกดู ก็คิดได้ว่า การทำงานอะไรสักอย่างก็เหมือนการปั่นจักรยานปล่อยมือสองข้างนั่นแหละ บางครั้งการเริ่มต้นมันอาจดูเหมือนไปไม่รอด แต่จริงๆแล้วถ้าเราฝืนทำมันต่อไปอีกนิด อะไรๆมันก็จะค่อยๆปรับเข้าที่เข้าทางเองเหมือนจักรยานที่ค่อยๆกลับมาตั้งฉากกับพื้นโลก การทำอะไรซักอย่างไม่เห็นจำเป็นต้องเพอร์เฟคมาตั้งแต่ต้นเลยนี่หน่า แรกๆก็ทุลักทุเลบ้าง ผลลัพธ์ออกมาไม่ดีเหมือนที่ใจหวังบ้าง เราแค่ต้องอดทนลองทำ ค่อยๆพัฒนาต่อไปก่อน ถ้ามัวแต่รอการเริ่มต้นที่สมบูรณ์แบบแล้วค่อยลงมือทำ เอามือไปประคองแฮนด์แล้วเริ่มใหม่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็คงปั่นจักรยานแบบปล่อยมือสองข้างไม่ได้สักทีนั่นแหละ
if you wait for the perfect idea you'll end up with nothing
บางอย่างมันก็ต้องค่อยๆคิด บางไอเดียแรกๆมันก็ดูห่วยแตก แต่ถ้าลองตบๆให้มันเข้าที่เข้าทาง เดี๋ยวมันก็จะเป็นไอเดียที่เพอร์เฟ็คเอง ไม่ต้องไปรอให้มันเพอร์เฟคตั้งแต่แรกก้ได้ ทุลักทุเลไปก่อนก็โอเคดี
